“31 decemeber is een complexe dag”, had ik al twee dagen van tevoren gehoord. Winkels zijn vroeg gesloten, maar je weet niet hoe laat precies. Transport door de stad is moeilijk, aangezien iedereen, todo el mundo, inclusief taxi- en buschauffeurs, de late middag en avond bij familie doorbrengt. Dus vertrek ik om drie uur vanaf mijn huis in Centro Habana richting San Miguel de Padrón, waar de Cubaanse Alex – die in Nederland woont en studeert – en zijn familie me bij hen thuis uitgenodigd hebben om oud en nieuw te vieren. Alweer twee weken geleden maakte ik voor het eerst kennis met het Cubaanse taxisysteem.
Ik kijk wat onwennig om me heen, het is pas mijn derde dag in Havana en ik bevind me op nog onbekend terrein. Op zoek naar een taxi. Vanaf Parque Curita zouden er taxi’s naar de buitenwijk San Miguel de Padrón moeten vertrekken. Het park is meer een soort plein en rotonde ineen, een grote chaos. Ik zoek een bordje, maar dat is nergens te bekennen. Wel vind ik een groep mensen mensen die lijken te wachten. Ik vraag aan de man voor me in de rij waar ik moet gaan staan om richting San Fransisco, te gaan. Mijn Spaans is nog niet top, en het Spaans van de Cubanen is vooral snel, en ze spreken veel letters niet uit. San Fransisco wordt bijvoorbeeld Sa Fra-i-o. Het duurt dus even voor ik, gedeeltelijk, begrijp wat hij zegt. Maar de man is geduldig en helpt me, wanneer de volgende auto aankomt, door me naar voren te duwen, de chauffeur te vragen waar hij heen gaat, en me op de voorbank naast een ander meisje te proppen.
Waar we in Nederland lekker met zijn allen in de file staan, in elke auto vaak maar één persoon, stoppen ze hier alle auto’s vol met mensen die dezelfde kant op moeten. Daar houdt de efficiëntie echter wel op. Er zijn verschillende vaste routes, en alle Cubanen lijken die te kennen, maar het staat nergens opgeschreven. Als nieuwe buitenlander moet je dus gerichte instructies hebben of je suf rondvragen op straat. Als er mensen aan de kant van de weg stil staan en hun hand uitsteken, weet je dat je in ieder geval op de route zit. (Als het echter een wat grotere groep is, wachten ze vaak op een bus.) Alleen weet je nog niet welke kant de auto’s op gaan: ze hebben geen bordje voorop met de route, dus stoppen ze allemaal bij elke persoon die het lift-teken gebruikt, en rijden ze weer door wanneer die ergens anders heen wil. Een bordje zou zo simpel zijn. Voor 80 cent rijd je 20 minuten naar een ander stadsdeel. Deze taxi’s zelf zijn de meest charmante, maar oudste, meest verroeste en hardst rammelende Amerikaanse oldtimers die er zijn, in tegenstelling tot de glimmende cabrio’s met vlaggetjes die voornamelijk toeristen vervoeren voor een veelvoud van de prijs.
Mijn auto richting San Fransisco, een lichtblauwe met mooie rondingen, racet rammelend door de niet zo drukke straten, slingerend om de grote gaten en hobbels in de weg te ontwijken. Het bruine leer met geruit stiksel dat de hele binnenkant bedekt, is afgebladderd, en bijna niks op het dashboard lijkt te werken. De stank van uitlaatgassen dringt door het raam naar binnen. Wat dat betreft fijn dat er niet zó veel auto’s zijn, dat is voor de meeste Cubanen onbetaalbaar.
Met hakkelende reggaeton op de achtergrond – de radio werkt niet goed – razen we voorbij de vervallen maar op een bepaalde manier toch prachtige architectuur van het oude Cuba, elke pilaar en elk kozijn in een andere felle kleur geschilderd. Samen met die heerlijke antieke auto’s een stad naar mijn hart wat dat betreft, dan is Nederland maar grijs en saai. Op de achterbank wordt gezellig geschreeuwd, ik versta er niks van maar het klinkt vrolijk. Langzaamaan komt er steeds meer ruimte voor tuintjes en bomen aan de kant van de weg. Hoe verder we komen hoe kleiner en slechter de huizen eruit zien. Na twintig minuten ben ik bij mijn bestemming: de Etecsa (het telecommunicatie-bedrijf van Cuba) in de wijk La Cumbre. Ik reken 80 cent af en kom tot de conclusie dat dit taxisysteem geniaal is: na even uitzoeken blijkt het snel, makkelijk en goedkoop. En je maakt nog eens een praatje onderweg. Ik ben er meteen weg van!
Vanavond tijdens het avondeten in mijn nieuwe casa vertelde mijn Italiaanse huisgenoot me dat het taxisysteem ook verder strekt dan deze auto’s. Voor grote afstanden, tussen steden, is de goedkoopste manier om een van de camiones te nemen, eigenlijk gewoon vrachtwagens die eerder op dierenvervoer schijnen te lijken, die ze volproppen met reizende Cubanen. Het is legaal, maar het aantal mensen dat vervoerd wordt zéker niet. Kan nog interessant zijn voor mijn onderzoek.
Caroline van Slobbe 
You must be logged in to post a comment.